Doğum...
Aslında o kadar çok şey yazabilirim bu konuda nereden başlasam anlatsam bilmiyorum hala,eminim herkesin doğum hikayesi böyledir bende biraz değişik oldu bu durum ben hamile olduğumu öğrendiğim gün sevinç çığlıkları atarken birden iyi de ben nasıl doğuracağım diye bir korku düşmüştü içime..
Cumartesi gününden sonra çok değişik bir psikoloji içerisine girdim hem çok heyecanlı hemde çok korkuyorum saat o kadar hızlı ilerliyor ki ne hissedeceğimi bilemiyorum bir yandan çok seviniyorum oğlum geliyor bir yandan korkuyorum..
Pazar günü erkenden uyandım artık 24 saati geriye saymaya başladık bana iyi gelir düşüncesiyle dışarı çıktık kahvaltı alışveriş derken saat 17:00 olmuştu bile yüzümdeki tedirginlik ifadesi giderek artmaya başladı ve engelde olamıyorum Murat beni ikna edecek sakinleştirecek şeyler söylüyor tüm sıkıntıların bitecek çünkü son günlerde uyuyamamak sürekli sıkıştım hissiyle lavaboya gitmek kalkamamak,Murat sürekli sırtımdan destekliyor kalkabilmem için ayaklarım o kadar şiş ki artık masajda iyi gelmiyor..
19:00 gibi evimize döndük gece annemlerde gelecek sabah hastaneye birlikte gideceğiz son hazırlıklarımızı daha doğrusu kontrollerimizi yapıyoruz bense hala zaman dursun isteğini içimden atamıyorum, saat 23:00 gibi annemler geldi çok gerginim herşeye bağırıyorum hatta kalplerini kırıyorum beni sakinleştirmeye çalışıyorlar içime birden gelen acaba gitmesem mi hastaneye tabi bunu söyleyemiyorum :) artık uyumam lazım 07:30'da hastaneye giriş yapacağız ama hiç uykum yok ameliyathaneyi çıkaramıyorum aklımdan derken 04:00 gibi uyumuşum 06:10'da Murat seslendi artık uyanma ve hazırlanma vaktiydi endişe ve sevinci bir arada yaşıyorum birazdan oğlum kollarımda olacak ama doğum anını aklımdan çıkaramıyorum hep bir hayal kafamda neyse 07:40'ta hastaneye giriş yaptık odamıza yerleştik o arada hemşireler geliyor sorular soruyor ve en korktuğum ameliyat kıyafetini veriyor giyinmemi rica ediyor lavaboya girip onu tek başıma nasıl giydiğimi hala hatırlamıyorum :) o esnada sevgili doktorum Şenay Aycan geliyor onu görünce biraz daha rahatlıyorum ve gene acımayacak değil mi sorusunu soruyorum bana tekrar anlatıyor tam sohbet ettğimiz esnada bir görevli gelip ameliyathane hazır alabiliriz diyor saat 08:15..
Doktorum bana 09:00 a randevu vermişti bazen ameliyathane müsait olmayabiliyor engeç 09:30da başlamış oluruz demişti daha çok erkendi bana göre Şenay hanım beni sakinleştirerek ikna etti sedyeye yattım o sırada epidural esnasında yanımda olamayacağını ancak dışarıdan bana bakacağını söyledi biraz korktum hastane personeli beni götürmeye başladı Murat asansöre kadar yanımda geldi artık vedalaşma vaktiydi asansörde hemşireler beni yatıştımaya çaılışıyor onlarada çok korktuğumu anlatıyorum derken çok soğuk bir oda ameliyathaneye girdim artık aneztezist ve epidural uzmanı yanıma geldi sohbet etmeye başladık Epidural uzmanı ne yapacağını anlatmaya başladı sedyeden ameliyat masasına alındım ve oturmam rica edildi ağlamaklı bir ses tonuyla cevap veriyorum sorulan herşeye başlıyoruz dedi epidural uzmanı hiç kıpırdamamam gerektiği söyledi anestezi uzmanı omuzlarımdan tutarak bana sarıldı aslında hiç tanımasamda çok büyük bir güç hissediyorum o anda Şenay hanım söylediği gibi bana camdan bakıyor içim rahatlıyor resmen bir sıcaklık hissiyorum ve yatmamı istiyorlar yatıyorum ama uyuşmadı kesin diye düşünüyorum ben hissediyorum bacaklarımı diyorum espriler yapıyorlar evet tutmadı epidural ne yapacağız gibi onu bile ciddiye eşimi arayın gelip beni alsın diyorum :)) o esnada artık uyuşmuşum zaten yapılan testlere göre, sadece ayağını kaldır dediklerinde kaldırabilmem parmaklarımı hareket ettirebilmem beni çok şaşırtmıştı tamda korktuğum gibi uyuşmadım sanıyordum:)
Şenay hanım geldi başucuma oturdu biraz sohpet ettik sonra hadi başlayalım dedi hayır gitmeyin dedim elele bir süre daha oturduk sonra vakit geldi artık başlamalıydık en korktuğum anlardan biri..
hatta evde yatağımda birçok kez denemesini yaptığım kollarımın bağlanmasına gelmişti sıra, evde bu anı hep denemiştim kollarım bağlı gibi olunca burnum kaşınıyordu:))
Hafif bir müzik çalıyor anestezist benimle sohbet ediyor daha bitmedi mi diyorum hayır biraz daha yolu var bebeğinin diyor fotoğrafçımız yanıma geliyor onu görünce biraz daha yatışıyorum fotoğraflarımı çekerken anestezist biraz daha gevşemem ve fotograflarımın güzel çıkması için bonemi çıkarıyor gülümseyerek fotoğraf çekiliyorum fotoğrafçımız gene yanımdan gidiyor ve bir süre sonra saat 09:01 bir ağlama sesi hayatta duyduğum en güzel ses geliyor evet Çağan doğmuştu artık çok merak ediyorum sağlığı iyi mi parmakları tam mı soruları soruyorum evet evet çok güzel bir bebek diyorlar mavi örtünün üstünden Çağanı görüyorum inanamıyorum o benim oğlum Çağanın o anki yüzünü herhalde ömrüm boyunca unutmayacağım sonra doktoru Çağanı hazırlayıp yanıma getiriyor teni pamuk gibi yanağıma dokunuyor çok güzel..
Çağan artık babasına doğru yola çıkıyor.
Anesteziste doktorum artık uyutabiliriz, Anıl hanımın böyle bir talebi var diyor çünkü son muayenemizde Çağanı gördükten sonra uyumak istediğimi söylemiştim Anestezist hayır uyumayacaksın bebeğinin sana ihtiyacı var zaten bitti çıkar çıkmaz bebeğini emzireceksin daha diyor ve ikna oluyorum sadece kolumu açın lütfen burnum çok kaşınıyor diyorum ve tamam ama elini sakın perdenin altına görtürme diyor kapatma işlemi yapıldığı için elimi açtığında zaten rahtaladığım için olduğu yerden kaldırmadım artık çok yorulmuştum uykum var gibi hissediyorum derken bitti beni diğer sedyeye alıp üzerime bir battaniye örttüler artık çıkmaya hazırım bir süre asansör yoğunluğu nedeniyle bekletildim çok heyecanlıyım derken odama çıkarmaya görevli geldi asansöre bindik ve kapı açıldığında kocamı,annemi,babamı,kardeşlerimi görmek bana çok iyi geldi gördünüz mü Çağanı ne güzel değil mi nerde şimdi diyorum odada diyorlar büyük anneannemiz (Muratın anneannesi) yanında yatağıma aldılar bebeğim yanımda kocam yanımda hayatımın en güzel anını yaşıyorum 9 ay hayal ettim bu anı ve şuan gerçek diyorum.
Yenidoğan hemşireleri geliyor emzirme tekniklerini tekrar anlatıp Çağanı kucağıma veriyorlar minik oğlum emmeyi bilemiyor,memeyi tutamıyor olacak hadi tekrar diyorlar ara ara memeyi yakalayabiliyor bu süreç biraz beni geriyor çünkü bebeğimi emzirmek benim için çok önemli bu sebeble sadece 1 gün hastanede kalmak isterken 2 gün kaldım 1.gün Çağan emmeyi bilemediği için gece yenidoğan katını ağlamalarımız ile inlettik bu esnada serum takılan damar yolunda sıkıntı oluyor diğer elime açtılar ondada aynı tıkanma olunca doktorumun da izniyle çıkardılar ve ilaç takviyesi almaya başladım çünkü tıkanan yolun açılması canımı çok yakıyordu Çağanın doktoru bizi kontrole geldiğinde durumu anlattık memeyi yakalamıyor diye Cengiz bey Çağanı dizlerinin üstüne çökmüş gibi bir pozisyonda tutarak memeyi tutturuyor hepimiz öyle şaşırdık biz elimizde tutamıyoruz o şekle nasıl girdi bu bebek nasıl tuttu derken artık emmeyi öğrendik ve evimize gidebiliriz :)
Çıkış anımızı sabırsızlıkla bekledim bu 2 günde evimi çok özlemiştim oğlumu rahat rahat kucaklamak istiyordum..
Bugün 30 Nisan bugüne kadar Çağan ile ilgilenmek emzirmek uyku düzeni derken elime ne telefon ne bilgisayar alabildim hayatımın en güzel günlerini yaşıyorum uykusuz gecelere hala alışamasamda çok mutluyum.
Benim doğum hikayem işte böyle vardığım sonuç o kadar zaman boşa korkmuşum doğum bir kadının başına gelen en güzel , mutlaka yaşanası bir duygu bugün olsa gene aynı anı yaşamak isterim
İyi ki doğdun oğlum iyi ki bizim oğlumuz oldun ve iyi ki bizi seçtin..
Seni çok seviyoruz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder